Kunsthuis Syb

‘Dat kan mijn zoontje van drie ook.’ Abner Preis (1975, afkomstig uit Philadelphia, woont nu in Rotterdam) blaast dit aloude oordeel nieuw leven in. Preis noemt zichzelf een storyteller. De verhalen die hij vertelt, doorgaans middels video’s of geïllustreerd met reeksen hanenpoterige tekeningen, zijn bijna overdreven eenvoudig, met simpele karakters en heel belangrijk: ze lopen altijd goed af. Zo liep hij op de opening van de afgelopen Art Amsterdam nog verkleed als clown rond, met een echt biggetje op de arm, op zoek naar de ouders van deze Pete the Pig. En er is bijvoorbeeld het verhaal van Hiding Hidi, ‘een meisje dat niet verlegen is of bang, maar graag dingen bekijkt van buitenaf’.

Het project dat Preis in Kunsthuis SYB neerzette is al even aandoenlijk. Al een jaar of vijf liep Preis met het verhaal van twee karakters in zijn hoofd: Bear Man en Alice, eerstegenoemde een macho kerel met het hart op de juiste plaats, en Alice een wat dwaas, maar mystiek meisje dat direct valt voor de pluizige charme van Bear Man. Na hun romantische ontmoeting in het park doen meisje en jongen ieder verslag aan hun vrienden, waarna Alice in slaap valt en een nachtmerrie heeft. Toch blijkt Bear Man haar gedroomde ridder op het witte paard en zo eindigt het stuk met een sprookjeshuwelijk.

Al enige tijd dacht Preis aan een toneelachtige live uitvoering van dit verhaal. Voor de realisatie ervan in SYB riep hij een groep bevriende kunstenaars bij elkaar. Hij zette het geheel op als een driedaags zomerkamp: met een grote bus, samen koken, sporten en tweemaal daags een sessie van drie uur voor het instuderen van de danspasjes, repetities, filmen en dergelijke. Het decor werd gemaakt van karton en plakband, waaronder een meisjeskamer en een sportzaal compleet met gewichten, een boksring en zelfgetekende posters van blote dames.

Preis, die vertelt vroeger een extreem agressief kunstenaar geweest te zijn en dol is op kunstgeschiedenis richt zich nu geheel op kinderlijke onschuld en eenvoud. Met technische vaardigheden die inderdaad door een kind te evenaren zijn en het soort verhalen dat iedereen wel eens verteld heeft maakten Preis en zijn vrienden een gemoedelijk en toegankelijk werk. Het publiek krijgt popcorn, wordt van scene naar scene geleid door een hert op wieltjes en mag inhaken bij de slotdans.

Zit er dan niets achter, heeft dit stuk geen diepere betekenislagen? ‘Er zijn lagen als je ze wilt zien’, stelt Preis. ‘Het zegt iets over relaties, over van alles. Maar het is wel licht. Ook een kind kan zitten, kijken, en het snappen. Ik geloof niet dat het verder hoeft te gaan dan dat.’

Maar wat is er dan eigenlijk kunst aan? Misschien een logische vraag, maar belachelijk om te stellen op de set van Bear man and Alice: The Play. Je vraagt ook niet aan een dartel lammetje waarom het zichzelf niet wat dieper analyseert. Een lammetje is wat het is, het heeft geen pretenties. En ook iemand die met man en macht probeert te zijn als een dartel lammetje val je niet lastig met gewichtige kwesties. Die laat je lekker dartelen.

Ik kan me niet onttrekken aan de gedachte die ik laatst op een t-shirt las: ‘happy music is for sad people’. Bear man and Alice: The Play representeert de zoektocht naar een eenvoudig, gelukkig, liefdevol leven. Niet zozeer dat leven zelf.

BEAR MAN AND ALICE
Abner Preis
Projectperiode 14 juni t/m 21 juli 2009

Deze recensie werd geschreven in het kader van het recensentenprogramma van SYB. De recensie mag rechtenvrij worden gepubliceerd mits daartoe vooraf toestemming is verleend door SYB.

Dit project wordt mede gefinancierd door de Mondriaanstichting en de provincie Friesland.