Kunsthuis Syb

Op zaterdag 15 en zondag 16 mei is de video A Smoker’s Theatre van Caz Egelie en Jesse Strikwerda via deze website te zien.

Ben je in de buurt en wil je de kunstenaars bezoeken? Caz en Jesse ontvangen je graag. Laat ons via e-mail weten als je langs wilt komen (info@kunsthuissyb.nl).

___

Scene 1. Achter het rookgordijn komt een verteller vandaan, handen uitgestrekt, het toneel op dat de eerste keer lijkt op een marktstraat, een andere keer op kleurrijke gevangeniscel. “Geloof mij” wordt, volgens het script, door de verteller geproclameerd.

[…]

Verteller: ik stel me een verhaal voor met zo’n uitgestrektheid, zo’n enorm vermogen en zo’n allesomvattend plot dat het geen enkel verhaal, standpunt of gebeurtenis kan uitsluiten.

[…]

Vogelspotter: oh wauw.

[…]

Vogelspotter: huh oh!

[…]

Ziener: De roddels verspreiden zich, de generatie slaan zichzelf over en de helden keren niet terug.

[…]

—

In april en mei zijn Caz Egelie en Jesse Strikwerda te gast in Kunsthuis SYB. Tijdens hun verblijf werken ze samen om decors en installaties te maken die een rol spelen in een veranderend toneelstuk, waarin steeds andere acteurs een rol spelen. Daarbij baseren zij zich op de Friese traditie van Iepenloftspullen (openluchtspelen), vragen rondom de identiteit van de kunstenaar en Bertold Brecht’s ideeën over The Smoker’s Theatre. Hun project zal (ook in verband met de huidige corona-maatregelen) leiden tot een film die aan het einde van de residency in SYB, op 15 en 16 mei te zien zal zijn.

Caz Egelie (1994) maakt installaties, performances, tweedimensionale werken en video’s. Daarin combineert hij een multidisciplinaire visuele vocabulaire met een conceptuele benadering, met een hang naar theater en performativiteit. Door te verwijzen naar de kunstgeschiedenis en naar andere kunstenaars, en door ongebruikelijke manieren van productie en presentatie in te zetten, speelt Caz een pingpongspel met echt en nep, feit en fictie, reproductie en ‘de handtekening van de kunstenaar’. Door dergelijke classificaties te ontkennen, levert Caz institutionele kritiek vanuit de positie van de nar, met als resultaat iets wat je ‘institutionele grap’ zou kunnen noemen.

Jesse Strikwerda (1991) maakt installaties en sculpturen waarin de maakbaarheid van de werkelijkheid centraal staat. Het uitgangspunt voor dit onderzoek naar een beeld wordt gevormd door het ontrafelen van de verschillende lagen van een geconstrueerde werkelijkheid. Constructies worden omver geduwd, opgetild, verborgen en getoond aan een publiek. Achterdoeken worden voor elkaar gehangen, als verhulling van de onderliggende structuur, en vervolgens door de kunstenaar weer opgetild om diezelfde structuur van een podium te voorzien. Elementen uit de werkelijkheid (bouwmaterialen, feestartikelen, gevonden voorwerpen) worden afgewisseld met beelden (tekeningen, stripachtige elementen en klei-objecten), waardoor een spannend spel ontstaat waarin op een speelse manier pijnlijk duidelijk wordt dat alles gemaakt én afgebroken kan worden.

Dit project wordt mogelijk gemaakt door: